Powiedzmy, że się tym interesowałem kiedyś mocno (chciałem być panem agentem piłkarza/scoutem) i trochę rozmawiałem z różnymi osobami. Generalnie wygląda to z grubsza tak, jak napisałem. Czasami w mediach można poczytać zestawienia - ile transferów było w sezonie, jaki procent to gracze zagraniczni, ile z nich się przebiło, albo choćby wyszło raz na murawę. To są bardzo pouczające rzeczy. Powiedz mi, jeśli wątpisz, po co Podbeskidzie ściągało kiedyś Brazylijczyka, który chyba tylko raz wybiegł na murawę (w spotkaniu ze Śląskiem na 15 minut, jeśli pamiętam),a później przez pół roku jeździł po Rosji i Ukrainie. Był super i ściągnęli go z innego kontynentu, ale nagle przestał? W okolicy nie było lepszych? Kasy jest tyle, że opłaca się szukać w Brazylii? Nie. Jedyne wytłumaczenie jest takie, jak podałem wyżej. Nie ma to nic wspólnego z duchem sportu, jasne. Ale z drugiej strony piłka to już przemysł finansowy, nie sport. Ekipa facetów w krótkich spodenkach, poprzepłacana do granic możliwości za dostarczanie (w teorii) rozrywki raz w tygodniu przez 8 miesięcy w roku. Budowanie im stadionów za dziesiątki milionów, żeby im się fajniej kopało. Sponsorowanie klubów w zamian za bezwartościową reklamę. To jest to.
Łukasz Mazur (były prezes Górnika Zabrze) napisał kiedyś w felietonie, że piłkarze domagali się u niego w klubie zwrotu kasy za wszystko, nawet za znaczki na kartkę, wysłaną do siedziby z obozu w Turcji. Goście zarabiający po 30-60 tysięcy miesięcznie nie kumali, że skoro sami wysyłają kartkę i płacą za znaczek równowartość 1/10000 swojej pensji, to mogliby to pokryć z własnej kieszeni. Witamy w świecie futbolu. Tu za darmo i dla idei nie pracuje nikt.
